Omgaan met hersenletsel, al meer dan 16 jaar
Over grenzen aangeven en accepteren
Mijn ervaring met nah en werk (en studie) is ondertussen uitgebreid, maar ook elke dag nieuw voor mij. Ik heb nu bijna 16 jaar een hersenletsel en elke dag loop ik nog steeds tegen beperkingen aan, vaak dezelfde. Het gaat dan om vermoeidheid, ongestructureerdheid, vergeetachtigheid, niet kunnen focussen, hoofdpijn, huilen en nog veel meer. Dit zijn echt vervelende beperkingen, maar geloof het of niet, ik heb er soms ook plezier van. Ik ben namelijk ook impulsief, dat ervoor zorgt dat ik in bijzondere situaties terecht kom. Ik ben snel overprikkeld en daardoor heel erg luid en gezellig want als ik niet op mijn grenzen let doe ik overal vrolijk aan mee! Waarna ik dan weer niet zo vrolijk instort. Oké, dat dan weer wel.
Tijdens mijn studie begreep ik niet waarom het iedereen om mij heen wel lukte om een studie te volgen en zelfs nog te werken er naast. Tijdens mijn stages en mijn baan lukte de simpelste taken me niet, terwijl ik van mezelf weet dat ik echt niet dom ben. Het was verschrikkelijk frustrerend voor mij, maar ook voor mijn omgeving want ik kon mijn frustraties niet goed toewijzen aan mijn hersenletsel. Door middel van verschillende therapieën en revalidaties, die ik in de loop van de jaren heb gevolgd, wilde ik in de eerste instantie beter worden, maar geleidelijk aan heb ik mezelf leren accepteren als de chaoot die ik nu ben. Wel of geen studiediploma zegt namelijk niets over jouw waarde als mens, knoop dat even in je oren.
Het heeft bij mij jaren geduurd voor ik voor mezelf inzichtelijk had waar de grenzen van mijn beperkingen lagen en die ook had geaccepteerd, en daarna duurde het ook nog jaren voordat ik die goed kon uitleggen aan mijn omgeving. Als je zelf geen inzicht in je grenzen hebt, kun je die natuurlijk ook niet communiceren met anderen.
Wanneer je dat inzicht wel hebt en je gaat je grenzen aangeven, valt het nog niet mee om volledig begrip te krijgen van mensen die zelf niet in jouw schoenen staan, hoe graag ze ook mee willen denken. Daarom is het belangrijk voor jezelf om realistisch in beeld te brengen waar jouw grenzen liggen, hoe je ze van te voren al kunt herkennen en wat jouw oplossingen zijn om te herstellen als je er overheen gaat. Je moet wat dit betreft je eigen held zijn en voor jezelf opkomen als alles even te veel wordt.
Als je al deze inzichten hebt, kun je gaan plannen. Want plannen wordt net zo belangrijk en normaal voor je als ademhalen. Wat ironisch is, want meestal hebben mensen met een NAH moeite met structuur, overzicht bewaren en focussen. Dus als je dan iets moet plannen… Tralala, hee kijk daar, een vogel! … dan gaat dat wel eens fout.
Zo weet ik bijvoorbeeld dat ik echt veel moet rusten, niet te veel op een dag moet doen en heb ik inzichtelijk hoeveel energie bepaalde activiteiten van me vragen. Dan weet ik hoelang ik ervan moet herstellen. Op deze manier lukken me zoveel dingen wel weer, ik doe gewoon veel minder. Ik moet rustiger leven dan de meeste mensen van mijn leeftijd. Dat heb ik geaccepteerd, hoe moeilijk ik dat ook vond.
Elke dag met nah is anders. Als het je lukt om de ene dag wat dingen te ondernemen, hoeft dat niet te betekenen dat dat de dag erop ook lukt. Soms moet je dagen- of wekenlang bijkomen en kun je alleen een beetje de vaatwasser uitladen en ga je al huilen als de deurbel gaat. That’s life, als je hersenletsel hebt. En dat zegt niets over jouw waarde als mens.
De samenwerking met Caroline Peters van Breinperspectief heb ik als zeer warm en prettig ervaren. Ze is een betrokken coach met veel geduld en veel doorzettingsvermogen dat ze gebruikt om voor haar cliënten het best mogelijke doel te bereiken. Het contact is informeel, ze luistert goed naar je, geeft je volledig haar aandacht en ze geeft je het gevoel dat je altijd welkom bent en bij haar terecht kunt met vragen, problemen of juist leuke ideeën. Ze heeft een groot netwerk dat ze inzet om cliënten te helpen. Ook heeft ze een groot hart, je kunt Caroline het beste omschrijven als vriendelijk, warm, zorgzaam en kundig.
Zoë